Yeni Bir Kitap Almak.

Merhabalar efendim ben uzun süredir sesi soluğu çıkmayan hain yazarınız Gamga.
Yine gerçek hayatımda da olduğum gibi bu blogda da verdiğim sözleri tutmamam ile göz dolduruyorum.

Lak lak kısmını hızlı bir şekilde geçip gelelim bu yazımızın konusuna. Aslında başlıkta geçtiği gibi yeni bir kitap almaktan bahsetmeyeceğim. Yazmaya karar vermeden önce aklımdan geçen yeni bir kitap alsam keşke düşüncesinden sonra hissettiklerimden bahsedeceğim. Çünkü bu cümleyi kurduktan sonra içimden anında HAYIR YAPAMAZSIN diye bir itiraz yükseldi. Çünkü bence yeni bir kitap almak mutlu insanların işi.

Peki neden böyle saçma bir teze sahibim?
Çünkü benim için mutsuzluğun tek bir sebebi var : Huzursuzluk. Huzursuzluk dostlarım çağımızın hastalığı. Kafamızı yastığa rahatça koyamamak artık günlük hayatımızın bir parçası.

Daha erken yaşlarımda yeni bir kitap almak benim için mutsuzluğun devası iken, şimdilerde suçluluk duyarak yaptığım bir şey. Çünkü artık yeni bir kitap almak şöyle dursun elimde hazır bulunan kitapları bile okumaya hevesim, zamanım ve bir çok niteliğim eksik. Elim yeni bir kitaba gittiğinde yazık değil mi bu bebeğe diye huzursuz olmadan edemiyorum. Yine de aldığımda mutlu oluyorum. Peki sonuç ne huzursuz şekilde mutlu olmak. İçimdeki o tamamlanmamışlık hissi.

Neden kitabın duygularını önemsiyorum peki. 90lı yıllar veya daha sonra doğmus her çocuk gibi ben de üzerinde bir çok beklenti ve sorumlulukla büyüdüm. Üzerimize 7 yaşından itibaren yüklenen tek tip olma zorunluluğu, başarılı olma şartı, sana emek veren insanları hayal kırıklığına uğratmama ve sevdiklerinin gözünden düşmeme arzusu. Bizi yavaş yavaş delirtiyor dostlarım.

Bu baskılardan bahsederken tek hedefim aileler değil zira benim ailem bunları bize minimum düzeyde yaşatmış belki de kardeşlerime hiç yaşatmamışlardır. Ancak artık dünyanın ve daha detaya gidersek ülkemizin düzeni bu. İçinde bulunduğumuz sistem kişilere ihtiyaç duymadan bize yukarıda bahsettiklerimi dayatıyor. Sonuç olarak üniversitelerden mezun olmuş bir avuç sudan çıkmış balık oluyoruz. Eğitimli olduğumuz söylenemez. Ülkemizde gerçekten eğitim veren üniversite sayısı bir elin parmaklarını geçer mi, sanmıyorum.

Geçen gün ablaların efendisi canım ablamla konuşurken insanlar deliriyor dedi. Ben de herkes deli ama biz büyüdükçe fark ediyoruz dedim. Daha sonra zamanla bizim de yavaş yavaş delirerek standart kıvama geleceğimize karar verdik.

Bu kadar insan neden mutsuz, neden deliriyorlar, neden yeni bir kitap alıp kendilerini mutlu etmekten çekiniyorlar bilmiyorum. Ama bence belirli bir yaşa kadar başkaları için yaşıyor sonra bir gün geliyor ne yaptığımızı fark ediyoruz. Kendimiz için ne yapacağımızı bilemediğimiz için bir boşluğa düşüp usulca yakıyoruz balataları.

Sonuç olarak..
Hali hazırda hayatında hiçbir şey yolunda gitmeyen bir ruh olarak soruyorum:

Yeni bir kitap almalı mıyım?

Aideu!